Ludwik Franciszek Maciejowski

---

Życiorys

Ludwik Franciszek Maciejowski przyszedł na świat 26 listopada 1883 roku w Grybowie, wówczas stanowiącym miasto powiatowe w Królestwie Galicji i Lodomerii. Wychował się w rodzinie Antoniego oraz Julii z Kuźniarów. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Sokalu w 1902 roku, rozpoczął karierę jako nauczyciel. Po pewnym czasie przeszedł szkolenie wojskowe w armii Austro-Węgier. W roku 1912 uzyskał stopień podporucznika rezerwy. W okresie przed wybuchem I wojny światowej, był członkiem Drużyn Bartoszowych.

W roku 1914, po powołaniu do armii Austro-Węgier, służył w 9 pułku piechoty, a następnie w 20 pułku piechoty. Jego służba miała wyjątkowy charakter, bowiem trzykrotnie odniósł rany podczas walk na froncie włoskim. W tych trudnych czasach przyłączył się do konspiracyjnej organizacji „Wolność” w 1918 roku. Na przełomie października i listopada 1918 roku, brał czynny udział w przejęciu władzy nad 20 pułkiem piechoty Austro-Węgier, a także doprowadził go ze Słowenii do Nowego Sącza.

W 1918 roku zasilił szeregi Wojska Polskiego. Uczestniczył w zawirowaniach wojny polsko-ukraińskiej, wojny polsko-czechosłowackiej oraz w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc w 1 pułku strzelców podhalańskich.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany w stopniu majora piechoty, ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Do 1925 roku kontynuował służbę w 1 pułku strzelców podhalańskich, pełniąc m.in. funkcję dowódcy I baonu. W roku 1924 awansował na stopień podpułkownika piechoty, a od 15 sierpnia 1924 roku miał depot starszeństwa. W 1925 roku został przeniesiony do 71 pułku piechoty jako zastępca dowódcy, a następnie też do 45 pułku piechoty w Równem na tę samą pozycję.

W 1929 roku, dokładnie 12 marca, objął funkcję dowódcy 25 pułku piechoty w Piotrkowie. Po pewnym czasie, w styczniu 1931 roku, został zwolniony z pozycji dowódcy pułku i skierowany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV. Z dniem 30 listopada 1931 roku przeszedł w stan spoczynku. Po zakończeniu służby, osiedlił się w Stepanie, w powiecie kostopolskim. W roku 1934, będąc oficerem w stanie spoczynku, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sarny i miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II, będąc „przewidzianym do użycia w czasie wojny”.

W trakcie kampanii wrześniowej, po inwazji ZSRR na Polskę, 21 września 1939 roku trafił do niewoli sowieckiej w okolicach Maniewicz. Został przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 roku stał się ofiarą morderstwa, z rąk funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało potajemnie pochowano w masowej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku miejsce to zyskało status oficjalnego Cmentarza Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie, a jego nazwisko znajduje się na Liście Starobielskiej NKWD pod numerem 2203.

5 października 2007 roku minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, pośmiertnie mianował go pułkownikiem. Uroczystość ogłoszenia tego awansu miała miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, podczas wydarzenia „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Ludwik Franciszek Maciejowski był odznaczanym żołnierzem, który otrzymał liczne nagrody za swoje zasługi i odwagę w trakcie służby.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 279, przyznany 17 maja 1921,
• dwukrotnie Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 24 maja 1929,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Złoty Medal Waleczności „Obilica” z Serbii.

---

Oceń: Ludwik Franciszek Maciejowski

---