Jan Witek, urodzony 22 października 1928 roku w Grybowie, to znakomity polski dyplomata, który przez wiele lat reprezentował Polskę na arenie międzynarodowej. Jego kariera dyplomatyczna obejmowała ważne misje w Afryce, gdzie sprawował funkcję ambasadora w Tanzanii od 1969 do 1973 roku oraz w Kenii od 1978 do 1982 roku.
Witek był również chargé d’affaires w Libanie w latach 1989–1990, gdzie jego działalność miała istotne znaczenie w kontekście wydarzeń w tym regionie w tamtym okresie. Zmarł 10 września 2001 roku, pozostawiając po sobie znaczący wkład w polską dyplomację.
Życiorys
Jan Witek, urodzony w maju 1944 roku, zakończył swoją edukację zawodową, a następnie podjął zatrudnienie w Zakładach Mechanicznych w Grybowie. Jego kariera rozpoczęła się od pracy jako robotnik w dziale budowy dróg kolejowych. Po zakończeniu II wojny światowej ponownie zainwestował w swoją edukację, kontynuując naukę w gimnazjum oraz liceum, co zaowocowało egzaminem maturalnym w roku 1949.
W kolejnych latach Jan zdecydował się na studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie kontynuował je na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał dyplom w 1953 roku, specjalizując się w prawie międzynarodowym. Jego dyplom został wydany 19 lutego 1955.
Już podczas nauki w szkole średniej aktywnie uczestniczył w działalności politycznej. W latach 1951-1952 pełnił rolę starszego instruktora w Wydziale Nauki Radzie Naczelnej Zrzeszenia Studentów Polskich. W dniu 8 stycznia 1954 roku, Witek wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), co otworzyło przed nim nowe możliwości zawodowe.
W grudniu 1952 roku rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, obejmując stanowisko radcy w Departamencie Prawnym. W latach 1956-1958 był częścią polskiej ambasady w Waszyngtonie, gdzie kierował Wydziałem Konsularnym oraz pełnił funkcję I sekretarza w podstawowej organizacji partyjnej PZPR. Jego kariera dyplomatyczna obejmowała również szefowanie Misji PRL w Laosie w latach 1967-1968.
Jan Witek był ambasadorem w Tanzanii od 1968 do 1973 roku i był akredytowany również w Zambii oraz Burundi. Po tej kadencji objął funkcję dyrektora Departamentu Prawno-Traktatowego MSZ od 1973 do 1978 roku, a następnie został mianowany ambasadorem w Kenii, gdzie reprezentował Polskę także w Rwandzie i Burundi (od 1979), Ugandzie (od 1980) oraz przy Programie Środowiskowym Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nairobi (od 1978), kończąc swoją misję w 1982 roku. W latach 1989-1990 spełniał rolę chargé d’affaires w Libanie.
Jan Witek był synem Wiktora i Tekli, żonaty z Stanisławą z domu Raczko. Wspólnie wychowali dwójkę dzieci. Po śmierci został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Przypisy
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 01.10.2024 r.
- a b Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 27.06.2023 r.]
- a b c d e Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 27.06.2023 r.]
- Indeks osobowy 1973, pism.pl, s. 791 [dostęp 27.06.2023 r.]
- Jan Witek [online], www.myheritage.pl [dostęp 27.06.2023 r.]
- Wojciech W. Materski, Waldemar W. Michowicz (red.), Historia dyplomacji polskiej: 1944/1945 – 1989, t. 6, Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2010.
- Piotr Maciej P. Majewski, Piotr P. Długołęcki (red.), Polskie dokumenty dyplomatyczne. 1977, Warszawa: PISM, 2009.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Tomasz Poręba | Andrzej Chronowski | Henryk Orliński | Andrzej Romanek | Karol TulszyckiOceń: Jan Witek (dyplomata)